– قرار جلب به دادرسی از جمله قرارهایی است که عمدتا از سوی دادسرا و توسط بازپرس یا دادیار پرونده صادر میشود.
– صدور قرار جلب به دادرسی، به این معنی است که از نظر دادسرا و بهویژه بازپرس پرونده، عمل ارتکابیِ انتسابی به متهم جرم است و شواهد و مدارک کافی برای انتساب این عمل به او و احراز ارتکاب جرم توسط وی وجود دارد.
– در همین زمینه ماده ۲۶۵ قانون آیین دادرسی کیفری، صراحتا اعلام میکند که قرار جلب به دادرسی توسط «بازپرس در صورت جرمبودن عمل ارتکابی و وجود ادله کافی برای انتساب جرم به متهم» صادر میشود.
– نتیجه عملی صدور قرار جلب به دادرسی این است که پرونده برای تعیین تکلیف (یعنی حکم به مجازات یا برائت) به دادگاه فرستاده خواهد شد و این دادگاه است که درباره آن تصمیمگیری خواهد کرد.
– نکته مهم درباره قرار جلب به دادرسی این است که این قرار به معنی ۱۰۰ درصد مجرمبودن متهم و محکومیت او به مجازات نیست، بلکه صرفا متهمبودن او را اثبات میکند.
– از سوی دیگر صدور قرار جلب به دادرسی الزاما به معنی لزوم بازداشت متهم نیست و بازداشت متهمی که برایش قرار جلب به دادرسی صادر شده، تابع قوانین کلی مربوط به بازداشت موقت است.